ஆதவன் 1

[Naemira]

ஆதவன் 1
​

"கட் கட் கட்" என்றவன், ஒருவித எதிர்பார்ப்புடன் தன்னை நோக்கி நடந்து வந்த அந்த படத்தின் புதுமுக கதாநாயகனான ஜிக்னேஷின் தோள்களைத் தட்டி, "வெல் டன் ஜிக்னேஷ் சீன்ஸ் எல்லாமே ஃபெர்பெக்ட்டா வந்திருக்கு, யு ஹவ் அ ப்ரைட் ஃபியூச்சர்" என்றான்.

"தேங்க் யு ஸோ மச் சார் நீங்க இல்லன்னா என்னால இவ்வளவு பெட்டரா பெர்ஃபார்ம் பண்ணிருக்க முடியாது." என்று சொல்ல, மீண்டும் அவனது தோள்களைத் தட்டி மெலிதாக புன்னகைத்து தனது கழுத்தில் கரத்தை வைத்து நெட்டி முறித்தபடி தன் கேரவேனுக்குள் நுழைந்தவன் தொடர்ந்து ஒருவாரமாக ஓய்வின்றி வேலை பார்த்ததின் காரணமாக உண்டான சோர்வில் அப்படியே நாற்காலியில் அமர்ந்து கண்களை மூடிய தருணம் அவனது அலைபேசி தன் இருப்பிடத்தைச் சொல்ல,
"ப்ச்" சலிப்புடன் நெற்றியை நீவியவன் தனது அலைபேசி தன் கையில் எடுத்து தொடுதிரையை பார்த்த நொடி அவ்வளவு நேரம் அவனிடம் இருந்த சோர்வு மொத்தமும் எங்கோ மாயமாய் மறைந்து போக அவனது இதழ் புன்னகையில் விரிந்தது.

@@@@@@@@

சுட சுட டீயை ஆவி பறக்க எடுத்து வந்த கிருஷ்ணவேணி,
"அம்மு டீ ரெடி" என்று தன் மூத்தமகளுக்குக் குரல் கொடுத்தவர், "என்னங்க இந்தாங்க டீ" என்று சொல்லி ஒருகப்பை எடுத்து தன் கணவன் கேசவனிடம் கொடுத்து,
"போன காரியம் என்னாச்சு பணம் கிடைச்சிதுல" என்று கேட்டபடி அவர் அருகில் அமர்ந்த நேரம்,

"என்ன பணம் கிடைச்சிதா எந்த பணத்தைப் பத்தி பேசிட்டு இருக்கீங்க" என்று கேட்டபடி தனது கைப்பைக்குள் தன் சலங்கையை வைத்துவிட்டு அங்கே வந்த பெண்ணவள்,

தன் தந்தையையும் தனது தாயையும் ஒரு கணம் பார்த்துவிட்டு தந்தையின் அருகே மண்டியிட்டு அமர்ந்து அவரது கரத்தை இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டவள்,

"அப்பா நீங்கத் தேவை இல்லாம எந்த ஸ்ட்ரெஸும் எடுத்துக்காதீங்க. நான் ஏற்கனவே அவர் கிட்ட பேசிட்டேன் கல்யாணம் சிம்பிளா பண்ணிக்கலாம்ன்னு சொல்லிட்டாங்க.

பணத்துக்காக நீங்கக் கவலை படாதீங்க நம்ம கிட்ட இருக்கிறதை வச்சு சமாளிச்சிக்கலாம் மீரா மேடம் கிட்ட பேசிட்டேன் பணம் தரேன்னு சொல்லிட்டாங்க அப்புறம் எனக்கு ஒரு மூவி ரெகமண்ட் பண்றேன்னு சொல்லிருக்காங்க.

மேடம் கிட்ட வாங்குற பணத்தை நான் கொஞ்சம் கொஞ்சமா செட்டில் பண்ணிடுவேன் இதைப் பத்தி எல்லாத்தையும் அவர்கிட்டையும் பேசிட்டேன் அவரும் எதுனாலும் பார்த்துக்கலாம்ன்னு சொல்லிட்டாரு.

ஸோ கவலை அடாதீங்க அப்பா உங்க உடம்பை மட்டும் பாரத்துக்கோங்க. எல்லாமே நான் பார்த்துக்குவேன்" என்ற தன் மகளின் சிகையை வாஞ்சையுடன் வருடிய கேசவனுக்கு அந்த சிறிய வயதிலும் இவ்வளவு அன்புடனும் பொறுப்புடனும் பேசும் தன் மகளை எண்ணி பெருமையாக இருக்க, கிருஷ்ணவேணிக்கு அவள் சொன்ன,

"எல்லாமே நான் பார்த்துக்குவேன்" என்ற வார்த்தைகளில் கண்ணீரே வந்துவிட, "ம்மா" என்றவள் தன் தாயின் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டுக்கொண்டிருக்கும் பொழுதே அவளது தந்தை,

"நீ பார்த்துக்குவன்னு தெரியும் டா அதுக்காக உன்னை செய்ய விட்டுட்டு நாங்க சும்மா இருக்க முடியாதுல." என்ற பெருமூச்சுடன் தொடர்ந்தவர்,

"என் உடம்பு மட்டும் நல்லா இருந்திருந்தா உன் கல்யாணத்துக்கு மத்தவங்ககிட்ட உதவி கேட்கிற நிலைமையே வந்திருக்காது எல்லாம் என் நேரம்" எனக் கவலை ததும்பிய குரலில் கூறிய தந்தையின் கரத்தை இன்னும் இறுக்கமாக பற்றிக்கொண்டவள்,

"ப்பா என்ன இது? ஏன் இப்போ பழசை பேசிட்டு இருக்கீங்க? பழசை யோசிக்காதீங்க கடவுளை நம்புங்க எல்லாமே நல்லதாகவே நடக்கும்."

"நடக்கணும் மா"

"ப்ச் நடக்கும் பா. இப்படி நீங்க இரண்டு பெரும் முகத்தை தூக்கிவச்சிட்டு இருந்தா அப்புறம் நானும் சோகமாகிடுவேன்" என்று அவள் தன் முகத்தைத் திருப்பவும்,

"சரி சரி நாங்க எதையும் நினைச்சு கவலை படல, நீ சந்தோஷமா இருந்தாலே எங்களுக்கு அது போதும்"

"என் சந்தோஷத்துக்கு என்ன? நான் நல்லா இருக்கேன் பா"

"இந்த கல்யாணத்துல உனக்குசந்தோஷம் தானே டா" எப்பொழுதும் தன் பிள்ளைகளின் விருப்பத்திற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் கேசவனுக்கு எங்கே திருமணத்திற்கு தங்களுக்காக மகள் சம்மதித்துவிட்டாளோ என்று எண்ணி வெகுநாளாகவே மனதிற்குள் குழம்பி இன்று மனம் விட்டு மகளிடம் கேட்டுவிட,

"இன்னும் எட்டு நாள்ல கல்யாணத்தை வச்சிட்டு இது என்ன பா கேள்வி" என்று சிரித்த பெண்ணவள்,

"என் கனவுகளையும் என் ஆசையையும் மதிக்கிற குடும்பம் கிடைச்சிருக்குபிடிக்காம போகுமா பா. எனக்கு இந்த கல்யாணத்துல மனப்பூர்வமா சந்தோஷம்" என்று புன்னகையுடன் கூறிய மகளைக் கண்டு மன நிம்மதி அடைத்தவரிடம்,

"சரி எனக்கு அகடெமிக்கு டைம் ஆச்சு போயிட்டு வரேன்" என்றவள் அப்படியே அங்கிருந்து செல்லப் போக,

"நில்லு அம்மு டீ சூடு பண்ணிட்டு இருக்கேன்" என்று சொல்ல,

"வேண்டாம் மா டைம் ஆச்சு" என்ற மகளிடம், "குடிச்சிட்டு போனா போதும்" எனக் கட்டளையாகக் கூறிய கிருஷ்ணவேணி சில நொடிகளில் அங்கு வந்து அவளிடம் டீயை கொடுக்க, தன் மகளைப் பார்த்து,

"உட்கார்ந்து குடிமா" என்ற கேசவன், "என்ன வேணி இன்னைக்கு சின்னவள காலையில இருந்து கண்ணுளையே காணும்" என்று தன் மனைவியிடம் வினவவும்,

"அது என்ன இன்னைக்கு? என்னைக்கு தான் உங்க பொண்ணு வீட்ல இருந்திருக்கா? வேலை விஷயமா எங்கேயோ போறேன்னு சொல்லிட்டு காலையிலேயே போனா இன்னும் வரல, ஃபோன் பண்ணினாலும் எடுக்க மாட்டா எல்லாம் நீங்க குடுக்குற செல்லம்" என்றவர் வழக்கம் போல தன் கணவனைத் திட்டத் துவங்கவும்,

"ஆடிஷன் போயிருக்காமா சீக்கிரம் வந்திருவா" என்று பெண்ணவள் சொல்லவும்,

"வாடி உன் தங்கச்சிக்குன்னா உடனே சப்போர்ட்க்கு வந்திடுவியே, இன்னைக்கு அவ வீட்டுக்கு வரட்டும் இருக்கு அவளுக்கு" என்று கோபமாகக் கூறிய தாயைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தவள், அவசர அவசரமாக நாக்கில் சூடு பட டீயை குடித்து முடித்து கோபமாகத் தன்னை முறைத்த தன் தாயின் கன்னத்தில் முத்தம் பதித்து,

"அவளைத் திட்டாத மா" என தன் கண்களைச் சுருக்கி கெஞ்சவும்,

"நல்லா ஐஸ் வைக்கிற டி நீ, அப்படிப் பார்க்காத நான் திட்ட மாட்டேன்" என்ற தனது தாயைத் திருப்தியாகப் பார்த்துப் புன்னகைத்தவள் தன் தந்தையைப் பார்த்துக் கண்ணடித்துவிட்டுத் தான் வேலை பார்க்கும் அகடெமிக்கு வேகமாக ஓடினாள்.

@@@@@@@@@@@@@@@

தன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து அலைபேசியை எடுத்து யாருக்கோ டயல் செய்து காத்திருந்தவன், எதிர் தரப்பில் அழைப்பு ஏற்கப்பட்டதும்,

"வரு நான் வந்துட்டேன் நீ எங்க இருக்க?" தான் அணிந்திருந்த சன்கிளாஸை கழட்டியபடி அவன் வினவினான்.

"மேல தான் இருக்கேன், டோர் ஓபன்ல தான் இருக்கு மாடிக்கு வா" என்ற பெண்ணவளிடம், "நான் எப்படி உன் ஃப்ரண்ட் வீட்டுக்குள் வர்றது விளையாடாம நீ முதல்ல கீழ வா" என்று கூற,

"அதெல்லாம் வரலாம், நீ வா ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும்" என பிடிவாதமாக கூறவும்,

"ப்ச் வரு என்ன இது" என்று சலிப்பாக நெற்றியை நீவியபடி கூறியவனிடம்.

"நான் சொன்னா வரமாட்டியா?" உரிமையான கோபத்துடன் பெண்ணவள் கேட்க, மறுக்கத் தோன்றாது அவள் சொன்னது போல மாடிக்குச் சென்றான்.

ஆங்காங்கே வைக்கப்பட்டிருந்த LED விளக்கின் ஒளியில் மொட்டை மாடி மின்ன, அழகுக்கு வைக்கப்பட்டிருந்த சிவப்பு ரோஜா மலர்கள் மற்றும் அவற்றின் நறுமணம் அவனது நாசியைத் தீண்டினாலும் அவன் கண்கள் அவளைத் தேட அலங்கரிக்கப்பட்ட பொம்மை போல அவனை நோக்கி நடந்து வந்தாள் அவள்.

வெள்ளை நிற பால் வதனம்!

செயற்கை சாயம் பூசிய செக்க சிவந்த இதழ்கள்!

தோளில் துவண்டு விழுந்த சுருட்டிவிடப்பட்ட கற்றைக் குழல்!

வேறு பிடிமானம் இல்லாமல் அவள் உடலை இறுக்கமாய் பற்றியிருந்த கருப்பு நிற குட்டை உடை அவளது வனப்பைத் தெளிவாய் காட்ட அழகியாக அவன் எதிரே நூலளவு இடைவெளியில் வந்து நின்றவள், தனது அலைபேசியில் ஏதோ செய்தபடி அவனைப் பார்த்துக் கண்ணசைக்க, சில நொடிகளில் அவள் தன் அலைபேசியை எடுத்துப் பார்க்கச் சொல்கிறாள் என்பதைப் புரிந்து கொண்டவன் தனது பாக்கெட்டில் இருந்த தனது அலைபேசியை எடுத்து, அவளிடம் இருந்து வந்த குறுஞ்செய்தியைப் படித்து விட்டு தன் முன்னே தனது மார்புக்குக் குறுக்கே கரங்களைக் கட்டிக்கொண்டு முகத்தில் சிறு கோபத்துடன் நின்றிருந்தவளை பார்த்தவன், நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு இதே நாளில் தாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் தங்களின் காதலைப் பரிமாறிக்கொண்டதை எண்ணிப் பார்த்து,

"சாரி" என்று அவளிடம் கெஞ்சுதலாக கேட்டான்.
அதற்கு,

"இதை நான் சொல்லலைன்னா உனக்கு ஞாபகமே இருந்திருக்காதுல" செல்ல கோபத்துடன் பெண்ணவள் சண்டையிட்டாள்.

"சாரி வரு, ரியலி சாரி ஷூட்ல பிசியா இருந்துட்டேன்"

"என் ஞாபகம் கூட இல்லாத அளவுக்கு பிசி" முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்ள,

"நினைக்கலைன்னு உனக்குத் தெரியுமா ஹான்? உன்னை நினைக்காம என்னால எப்படி இருக்க முடியும்" பின்னால் இருந்து மெதுவாக அவன் அணைக்கவும், அவன் கரங்களைத் தட்டி விட்டவள்,

"ஒன்னும் வேண்டாம்" என்று முகத்தை தூக்கிவைத்தபடி கூறவும்,

"நிறைய நாள் கழிச்சு நமக்கு இப்படி ஒரு அழகான மொமெண்ட் கிடைச்சிருக்கு, இது நமக்கான மொமெண்ட் இப்போ இந்த கோபம் தேவையா?" என்றவனை அவள் பக்கவாட்டாகத் திரும்பிப் பார்க்க, அவனும் அவளைத் தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

சில நொடிகள் பார்வை பரிமாற்றத்திற்கு பிறகு அவனது கரம் மெதுவாக அவளை அணைத்துக்கொள்ள, அப்படியே அவன் மீது சாய்ந்தவள் தன் தலையை மட்டும் சற்று உயர்த்தி,

"ஹாப்பி ஃபோர்த் லவ் அனிவேர்சரி மை ஹன்சம்" தன் விழிகளில் மோகம் ததும்ப அவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தம் பதித்தபடி கூறியவள் அப்படியே திரும்பி அவன் விழிகளை நோக்கினாள்.

அவனும் தான், என்ன பார்வை அது? பெண்ணவளின் காதல் பார்வையில் சற்று தடுமாறிய ஆணவனோ,

"எதோ சரியில்ல வா வீட்டுக்கு போகலாம்" தடுமாற்றத்தை மறைத்தபடி கூறியவன் அங்கிருந்து செல்லப் போக, அவனது கரத்தை பிடித்து அவனைத் தடுத்தவள் அவன் சுதாரிக்கும் முன்பு மறுக்கன்னத்திலும் முத்தம் பதிக்க கண்மூடி திறந்து தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்தியவன்,

"வரு கிளம்பலாம்" என்று சொல்லவும் அவனது இதழ் மீது விரல் வைத்து மறுப்பாக தலையசைத்தவள், அவன் அடுத்த வார்த்தை பேசுவதற்குள் அவனது அதரத்தைக் கவ்விக்கொள்ள, தனக்கு உரிமைப்பட்டவளின் நெருக்கத்தில் ஆணவனோ மொத்தமாகத் தடுமாறி தன்னிலை மறந்தான்.

இருவருக்கும் இடையே முதலில் இருந்த நூலளவு இடைவெளி கூட இப்பொழுது இல்லாமல் போக, தன் வதனத்தை இருகரங்களால் பற்றியிருந்த ஆணவனின் உஷ்ண மூச்சுக் காற்று தனது முகத்தில் பட்டு உணர்வுகள் பெறுக அவனது சட்டையின் காலரை இறுக்கமாகப் பற்றியபடி விழிகள் மூடி நின்றிருந்தவளின் சாயம் பூசிய செவ்விதழ்களை ஆணவன் சிறு தயக்கத்துடன் நிதானமாகச் தன் இதழ் கொண்டு ஒற்றியெடுக்க, உணர்வுகளின் பிடியில் சிக்கியிருந்த பெண்ணவளோ ஆர்ப்பரிக்கும் ஆவலுடன் அவனது இதழ் மீது தனது இதழால் போர்தொடுத்து இறுதியில் தன் வசமாக்கினாள்.

காதலுக்கும் காதலர்களுக்கும் தேவைப்படும் தனிமை!

பனி பொழியும் இரவு!

கவிதை பாடவைக்கும் பூரண சந்திரன்!

அருகே அவளுக்கு உரிமையாகப் போகின்றவன்!

வேறு என்ன வேண்டும் இதற்கு தானே இந்த இனிமையான தருணத்திற்கு தானே பல நாட்கள் காதலோடு காத்திருந்தாள்.

அந்த தருணம் பல வருடங்கள் கழித்துக் கிடைக்கவும் அவளது உணர்வுகள் கட்டுக்கடங்காமல் ஓட ஆரம்பித்துவிட, அவனது அகண்ட தோள்களைப் பிடித்திருந்த அவளது கரமோ மெல்ல நகர்ந்து அவன் அணிந்திருந்த வெள்ளை நிற சட்டை பொத்தானை ஒவ்வொன்றாக விடுவிக்க, ஏற்கனவே பெண்ணவளுக்கு நிகராக உணர்வுகளின் பிடியில் சிறை பட்டுக்கிடந்தவனின் கரமோ பெண்ணவளின் இடையை அழுத்தமாக வருட ஆரம்பிக்க, தொடர் அலைபேசியின் அழைப்பால் விழிகளை திறந்து தன்னிலைக்கு முதலில் வந்தவன், திடுக்கிட்டான்!

அடுத்த பதிவை படிக்க கீழே உள்ள லிங்கை க்ளிக் செய்யவும்

ஆதவன் 2