மிருதன் 20.2

[Naemira]

அனைவரும் கோபாலகிருஷ்ணனுக்கு திடீர் என்று இப்படி ஆன பதற்றத்தில் இருக்க, மயூரியை பற்றிக் கேட்டால் என்ன செய்வது என்கின்ற பதற்றம் பாதி, அவளுக்கு எதுவும் நேர்ந்து விடக்கூடாது என்னும் பயம் மீதி என இஷிதா குறுக்கும் நெடுக்கும் நடந்தபடி வாசலையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“எங்க சைட் என்ன பண்ண முடியுமோ எல்லாம் பண்ணிட்டு தான் இருக்கோம், நீ கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்சா இரு! அக்னி எல்லாத்தையும் சால்வ் பண்ணிருவான்” இஷிதாவை ஆறுதல்படுத்தினான் அஷோக்.
“நீ எல்லாம் சொல்லுவ அஷோக்! என் டென்ஷன் உனக்கு புரியாது. கொஞ்சம் அங்கே பாரு! எப்படி இருந்தவங்க, இப்போ எப்படி இருக்காங்கன்னு? மேகாவோட நிலைமை இன்னும் மோசம். அங்கிளோட டென்ஷன்ல அவங்க மயூரி பத்தி கேக்கல. சப்போஸ் கேட்டாங்கன்னா என்ன சொல்லி சமாளிக்கிறது? அவளை கஸ்டடி எடுத்திருக்காங்கன்னு தெரிஞ்சா மொத்தக் குடும்பமும் உடைஞ்சி போயிரும்” கைகளை பிசைந்தபடி கூறினாள்.
“மயூரிகெல்லாம் எதுவும் ஆகாது. அந்த வேலனை நினைச்சா தான் பாவமா இருக்கு” என லேசாக புன்னகைத்த அஷோக்கை முறைத்த இஷிதா,
“உள்ளே அங்கிள் உயிருக்கு போராடிட்டு இருக்காங்க! மனிதாபிமானம் இல்லாம உன் நண்பனோட பராக்கிரமத்தை பத்திப் பேசி சிரிக்கிற, சாடிஸ்ட்!” பல்லை கடித்தபடி சீறினாள்.
“அங்கிள் ஆபத்து கட்டத்தை தாண்டிட்டாங்க!” என்றவன் தன் அலைபேசியை உயர்த்தி காட்டி,
“டிரீட்மெண்ட் குடுக்குற டாக்டர் கிட்ட பேசிட்டுதான் இருக்கேன். சீஃப் டாக்டர், அப்புறமா கார்டியோ ஸ்பெஷலிஸ்ட் ராம்பிரசாத், ரெண்டு பேரும் வந்துட்டு இருக்காங்க. தேவையான எக்யூப்மென்ட்ஸ் எல்லாம் ஆன் தி வே! இந்தியாவிலே ஒன் ஆஃப் தீ பெஸ்ட் ஹாஸ்பிடல்ல தான் உங்க அங்கிளை அட்மிட் பண்ணிருக்கோம். மனிதாபிமானம் இல்லாதவங்க இதெல்லாம் செய்வாங்க பாரு?” என்றவன், “தப்பு உங்க அங்கிள் மேல, கடன் கொடுத்தவன் மேலயே கம்ப்ளெயிண்ட் குடுத்திருக்காரு! அவன் சும்மாவா இருப்பான்?” இவன் வார்த்தையை விட்டான்.
“அதுக்காக கஸ்டடி எடுப்பானா?”
“ஃபைனான்ஷியர்னா அப்படித்தான் இருப்பாங்க!”
“அதானே பார்த்தேன், நீ உன் இனத்துக்கு தானே சப்போர்ட் பண்ணுவ!”
“ஏய் பிஸினஸை பத்தி பேசாதேன்னு உன்கிட்ட முன்னாடியே சொல்லிருக்கேன்!”
“ஆமா பொல்லாத பிஸ்னஸ், ஃபைனான்ஸ் என்கிற பேருல ப்ளாக்மணி...” என இஷிதா ஆரம்பிக்கவும் அஷோக் அவளை தீப்பார்வை பார்க்க, எதையோ முணுமுணுத்தபடி அவள், தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள்.
“பழைய விஷயம் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு, சந்தோஷமா வாழலாம்னு நினைச்சா, நீ என்னை மிருகமா மாத்திருவ போல இருக்கே!” என தன் நாடியை நீவியபடி அஷோக் பார்த்த பார்வையில் இஷிதா அதற்குமேல் ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை.

“அட்டாக் தான் மேடம், இதுக்கு முன்னாடி இந்த மாதிரி நடந்திருக்கா?” என கேட்ட மருத்துவரிடம்,
“இல்லை, அப்பாக்கு ஹார்ட்ல எல்லாம் எந்த இஷ்யூவும் கிடையாது” என்ற மேகாவுக்கு கண்ணீராக வர, துடைத்தபடியே பேசியவள், “இப்போ அப்பாக்கு எப்படி இருக்கு?” கேட்கும்பொழுதே மேகாவுக்கு நெஞ்சம் பதறித் துடித்தது.
“தேவையான முதலுதவி பண்ணி கூட்டிட்டு வந்ததுனால, ஆபத்து இல்லைதான். ஆனாலும் ஸ்பெஷலிஸ்ட் வந்து சொல்ற வரைக்கும் எங்களால எதுவும் சொல்ல முடியாது” என்றவரிடம், “வென்டிலேஷன் எதுவும் தேவைப்படுமா? என்ன மாதிரியான ட்ரீட்மெண்ட் இப்போ குடுத்துட்டு இருக்கீங்க?” என கனகராஜ் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.
“ஒரு டாக்டரா உங்களுக்கு தெரியாதது எதுவும் இல்லை. டிரீட்மெண்ட் கோர்ஸ் எல்லாம் சீஃப் டாக்டர் தான் டிசைட் பண்ணுவாங்க சார்! சீஃப் டாக்டருக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணிட்டோம். அவங்க வந்துட்டு இருக்காங்க!” என அந்த மருத்துவர் கூற, மேகாவுக்கு தந்தையை எண்ணி மிகவும் கவலையாக இருந்தது.
கண்ணாடி வழியாக தன் குடும்பத்தை பார்த்தாள். பின்பு தன் எதிரே மெஷின்களின் மத்தியில் கண்மூடி படுத்திருக்கும் தந்தையைப் பார்த்தாள். தேவையில்லாத எண்ணங்கள் எல்லாம் தோன்றியது. ஒரு மருத்துவராக தந்தையின் நிலையை புரிந்துகொள்ள முடிந்த மேகாவிற்கு, ஒரு மகளாக அவர் நிலையை கண்கொண்டு பார்க்க முடியவில்லை.
ஏதோ திக்கு தெரியாது இருண்ட காட்டில் மாட்டிக்கொண்டது போன்று சித்தம் கலங்கித் தவித்தாள். கோபாலகிருஷ்ணன் மிகவும் கண்டிப்பானவராக இருப்பதால், தாயிடம் அதிகமாக ஒட்டிக்கொள்ளும் விக்ரமும், மயூரியும் தந்தையுடன் அதிகம் ஒட்டுவதில்லை.
ஆனால் மேகா மட்டும் அதில் விதிவிலக்கு. தந்தை எவ்வளவு தான் கோபம் கொண்டாலும், எவ்வளவு தான் கண்டிப்புடன் இருந்தாலும், அவளுக்கு அவர்தான் ஹீரோ, ரோல் மாடல், கைட் என அனைத்தும் அவளது தந்தை தான்.
ஆக, மேகா எப்பொழுதுமே தந்தை செல்லம்தான். இப்படி தனக்கு அனைத்துமாய் இருக்கும் தந்தைக்கு ஒன்று நேர்ந்தால் தன்னால் எவ்வாறு வாழ முடியும் என தேவையற்ற கற்பனையில் உழன்றவளுக்கு உடலெங்கும் ஒருவித நடுக்கம் பரவ, சுவற்றில் சாய்ந்தபடி கண்மூடி நின்றாள்.

“சொல்லுங்க அண்ணாச்சி, எப்படி இருக்கீங்க? பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சு!” என்று தன் முழுக்கை சட்டையை முழங்கை வர மடித்து விட்டபடி தன் நாற்காலியில் வந்து அமர்ந்தார் வேலன் என்று அழைக்கப்படும் வேல்முருகன்.
“ஆமா அதுக்கு ஒன்னுதான் குறை... என்னல? நாலு பணம் காசு பார்த்ததும் மப்பு கூடிப் போச்சோ? சீவிடுவேன்! என்ன வேலைலே பார்த்து வச்சிருக்க? பெரிய எடத்துல கை வச்சிருக்க!” என எதிர்முனையில் இருந்த வெள்ளை வேட்டி முறுக்கு மீசை அண்ணாச்சி தனது டை அடித்த மீசையை முறுக்கியபடி வார்த்தைக்கு வார்த்தை நாலு நல்ல வார்த்தையால் வேலனை விளாசி எடுக்க, நெற்றியை நீவிய வேலனோ தலையும் புரியாமல் வாலும் புரியாமல் விழித்தான்.
“அண்ணாச்சி சத்தியமா நீங்க என்ன சொல்றீங்கன்னு புரியல? பசங்க ஏதும் பண்ணிட்டாங்களா?” பவ்வியமாக கேட்டான் வேலன்.
“ஏல! யாரோ ஒரு பொம்பளை புள்ளைய கஸ்டடி எடுத்திருக்கியாமே? உன்னால அவனவன் ஃபோனை போட்டு கிழிக்காணுவ!” என்று கத்தியவர், “ஒருத்தன் உன்னை தேடி வருவான். அவன்கிட்ட வாய குடுக்காம அந்த புள்ளைய பத்திரமா அனுப்பி வை!”
“சரிங்க அண்ணாச்சி!” தலையை ஆட்டினான் வேலன்.
“வர்றவன் ஒரு மாதிரிலே! அவன்கிட்ட மட்டும் வச்சிக்காதே, ஒரு தடவை என்னையே வச்சி செஞ்சிட்டான். தேவைப்பட்டா கால புடிச்சிரு!” என அவர் தீரனை பற்றி ஒவ்வொன்றாய் கூற, அண்ணாச்சி சொன்ன அத்தனைக்கும் ஆமாம் சாமி போட்ட வேலன் அலைபேசியை வைத்த மறுநொடி, அக்னியின் ஜாகுவார் வேலனின் கோட்டைக்குள் நுழைந்தது.

சுவற்றில் சாய்ந்தபடி கண்மூடி நின்ற மேகாவின் மனதிற்குள் ஆயிரம் எண்ணங்கள் ஓடியது. எதை எதையோ சிந்தித்து பார்த்தவளுக்கு இறுதியாக வந்தது என்னவோ அக்னியின் முகம்தான். ஆரம்பத்தில் இருந்து அவன் பேசிய பேச்சுகள் அனைத்தையும் நினைவுபடுத்திப் பார்த்தவளுக்கு நெஞ்சில் ஈரம் வற்றிப்போனது.
“சொன்னதை செஞ்சிட்டானே!” என அவளது இதழ்கள் முணுமுணுக்க, இறுதியில் தந்தையின் இந்த நிலைக்கு, ‘நானே காரணமாகி போனேனே!’ என எண்ணியவளுக்கு குற்ற உணர்வில் நெஞ்சம் வலித்தது.
‘என்ன துன்பம் என்றாலும், அது எனக்கே வரட்டும், என் தந்தைக்கோ, என் குடும்பத்துக்கோ எதுவுமே வரக்கூடாது’ என அவளது மனம் கிடந்து அடித்துக்கொள்ள, ‘அப்பாக்கு எதுவும் ஆகக்கூடாது’ என கடவுளிடம் முறையிட்டவளுக்கு தன் மீதே கோபம் வர, கண்களை வேகமாக துடைத்தவள் தேடியது என்னவோ தீரனை தான்.